Andreas de Dwaas

Andreas was Slavische slaaf, die tijdens de regering van Keizer Leo de Wijze gekocht werd door Theognostus, een rijke man uit Constantinopel. Andreas was mooi naar lichaam en ziel. Theognostus ging van hem houden en stond hem toe een letterkundige opleiding te volgen. Andreas bad vurig tot God en woonde graag de kerkdiensten bij. Gehoorzamend aan een hemelse openbaring, nam hij de ascese van de dwaasheid omwille van Christus op zich. Op een dag, toen hij naar de bron stapte om water te putten, trok hij zijn kleren uit en verscheurde deze met een mes, terwijl hij gekheid veinsde. Bedroefd om dit voorval, sloeg zijn meester Theognostus hem in de boeien en bracht hem naar de Kerk van de Heilige Anastasia, de Bevrijdster uit de boeien, opdat gebeden over hem zouden worden gelezen. Maar Andreas werd niet beter, en zijn meester liet hem, omwille van zijn geestelijke ziekte, gaan.
Andreas wendde tijdens de dag gekheid voor, ’s nachts echter bad hij aanhoudend tot God. Hij leefde zonder enig onderdak, zelfs ’s nachts dwaalde hij, halfnaakt, buiten rond, in één gescheurde lap. Hij at enkel dat weinige brood, wat goede lui hem toewierpen. Alles wat hij kreeg, deelde hij met de bedelaars, die hij bovendien bespotte. Hij wou immers niet door hem bedankt worden, want Andreas verlangde slechts door God beloond te worden. Gods grote genade nam bij hem intrek en hierdoor kon hij de geheimen van mensen onderscheiden, engelen en duivels waarnemen en mensen op hun zonden wijzen. Andreas had een buitengewoon mooi visioen van het Paradijs en de verheven hemelse machten. Hij zag ook de Heer Christus op Zijn glorievolle Troon. Met zijn leerling Epifanius zag hij de Alheilige Moeder Gods in de Blachernae-kerk, toen Zij het Christenvolk met haar omoforion bedekte. Dit voorval wordt herdacht en gevierd als het Feest der Bescherming van de Alheilige Moeder Gods (1 oktober). In een ander visioen hoorde hij onzegbare, hemelse woorden, die hij voor de mensen niet durfde te herhalen.
Andreas stierf in het jaar 936.

Troparion t.1

Het woord van Paulus, Uw Apostel, *(“Wij zijn dwaas geworden om Christus’ wil.”) heeft Uw Dienaar Andreas vol liefde verwerkelijkt in zijn leven op aarde * en hij is een Dwaas geworden om U, Christus God. * Daarom vieren wij zijn gedachtenis ** en wij smeken U, Heer, onze zielen te redden.

Kondakion t.4

Vrijwillig zijt gij om Christus een dwaas geweest * en hebt de schoonheid dezer wereld voor niets geacht. * Door honger en dorst, door hitte en koude, * hebt gij uw vleselijke zinnen gedood, * terwijl gij u hebt blootgesteld * zonder ooit tegen het weer beschutting te zoeken. * Daardoor hebt gij uzelf gereinigd * als goud in de smeltkroes, ** Zalige Andreas.