Tarasius van Constantinopel

Zijn voorganger, Patriarch Paulus, verliet in het geheim de patriarchale troon en trok zich terug in een klooster, waar hij het schima ontving. Dat gebeurde tijdens de regering van Keizer Constantinus VI en Keizerin Irene.
Op aanraden van de Patriarch werd Tarasius, toenmalig senator en keizerlijk adviseur, tot Patriarch gekozen, in 783, waarvoor hij snel alle kerkelijke rangen moest doorlopen. Omdat hij het Orthodoxe Geloof zozeer liefhad, aanvaardde hij deze immense opdracht met grote vreugde om zo de Orthodoxe Kerk te beschermen tegen de vele dreigende ketterijen, het iconoclasme in het bijzonder. Tijdens zijn patriarchaat kwam het Zevende Oecumenische Concilie te Nicea bijeen, waar de iconenverering in ere werd hersteld.
Als Patriarch was hij de armen en wezen zeer indachtig: hij liet schuilplaatsen oprichten en liet voedsel uitdelen. Voor de machtigen bleef hij strikt de normen van het Geloof en de moraal volgen. Toen Keizer Constantinus zijn wettige vrouw Maria verstootte en een andere vrouw koos om mee samen te leven, vroeg hij de Patriarch om zijn zegen. Tarasius weigerde hem zijn zegen te geven. Hij gaf hem aanvankelijke wat goede raad, vervolgens wees hij hem terecht en tenslotte weigerde hij de keizer de Communie te geven.
Toen hij stervende was, hoorden de omstanders hoe hij de duivels van antwoord diende: “Aan deze zonde ben ik niet schuldig, evenmin aan die.” Toen hij niet langer kon spreken, verdedigde hij zich met zijn handen en probeerde hij de demonen te verjagen. Bij zijn dood straalde zijn gezicht als de zon. Tarasius stierf in het jaar 806 en was gedurende 22 jaar en 4 maand Partriarch van Constantinopel geweest.

Kondakion t.3

Door uw Orthodoxe leer hebt gij de Kerk gesierd * en gij hebt allen onderricht * om de eerbiedwaardige icoon van Christus * eerbiedig te vereren. * Zo hebtgij de goddeloze leer der iconenbestrijders weerlegd. * Daarom roepen wij u zingend toe: ** “Verheug u, Wijze Vader Tarasius.”