Livinus van Gent

Livinus (Lieven) van Gent was een apostel van Vlaanderen en Brabant. Zijn feestdag valt op 12 november.
Hij werd omstreeks 580 uit een nobel Iers geslacht en reisde, na een vrome jeugd, naar Engeland, waar hij Augustinus van Canterbury bezocht. Hij bleef gedurende 5 jaren en 3 maanden bij hem en werd door hem tot priester gewijd. Na de dood van Augustinus keerde hij naar Ierland terug, waar hij door zijn voorbeeld en door zijn prediking velen tot Christus bracht. Hij at alleen kruiden en wilde vruchten, dronk alleen water. Als mensen toch bij hem aandrongen wat brood tee ten, mengde hij het met as om de aangename smaak weg te nemen. Hij hield ervan vreemdelingen en kloosterlingen te ontvangen, en waste bij hun aankomst steeds de voeten. Als bisschop droeg hij onder zijn kleed altijd een ruw, haren boetekleed.
Zoals vele andere geestelijken uit Ierland, Schotland en Engeland voelde hij zich geroepen tot de ‘Peregrinatio Domini’, de ‘Pelgrimsreis voor God’. Hij verliet, als bisschop, Ierland en vertrok naar Gent, Brabant en Zeeland om daar het Christendom te prediken. In 655 vertoefde hij er in het Coenobium Ganda en ging er 30 dagen lang de Liturgie vieren op het graf van Bavo, die korte tijd voordien gestorven was en wiens graf reeds door wonderen werd versierd.
Op een van zijn missietochten werd Livinus aangevallen door een bezetene. De bisschop kon de aanval afslaan en beval de demon onmiddellijk het lichaam van de man te verlaten. Twee vrouwen, die van dit wonder getuige waren, vroegen de bisschop hen in het Geloof te onderrichten. Crapahilde, een van beide vrouwen, had een zoon, Ingelbert, die 13 jaar lang blind was. Op haar vraag schonk Livinus door het zegenend gebaar de jongen weer ziende. Crapahilde en haar beide zonen, Ingelbert en Brixius, werden enige tijd later gedoopt.
Tijdens zijn tochten verbleef Livinus vaak in Houtem bij een arme weduwe, met wie hij in elk opzicht haar armoede deelde. Uit zijn eigen woorden, een citaat uit een brief aan abt Florbertus, blijkt hoe vijandig gezind de inwoners van Houtem wel waren: “Het goddelozen en barbaarse volk van Brabant staat tegen mij op met een bloeddorstige razernij. Wat heb ik hen misdaan, die onverstandige mensen? Ik breng hun de vrede, waarom oorlogen ze tegen mij? Hun wreedheid zal mij echter doen zegepralen: ik zal bij hen de kroon der marteldood verdienen.”
Op hoge leeftijd werd Livinus op 12 november 657 in Esse bij Geraardsbergen, terwijl hij aan het preken was, aangevallen zijn door heidenen, die zijn tong uitrukten en hem het hoofd afsloegen. Livinus zou met zijn afgehouwen hoofd naar Houtem zijn gewandeld om daar zijn laatste rustplaats te hebben. Diezelfde dag werd ook Caprahilde met haar zoon Brixius gedood, omdat zij openlijk beweerde dat men de bisschop ten onrechte het leven had benomen.
Zijn relieken zouden later naar Gent zijn overgebracht, waar zij in 1578 verloren zouden zijn gegaan bij de Tweede Beeldenstorm.
In Zierikzee wordt hij nog steeds op een speciale wijze vereerd.

Troparion t.5

Gij hebt ons getoond dat het mysterie van de Doop * de ware verlichting is van ziel en lichaam, * toen het blindgeboren kind * bij de onderdompeling het licht der ogen verkreeg. * Daarom hebben de godloochenaars u van het leven beroofd, * maar nu aanschouwt gij voor immer * het enige Licht van de Drie-Ene Godheid * en verlicht gij de zielen ** van hen die vroom uw godwelgevallige gedachtenis vieren.

Kondakion t.5

Uit het vruchtbare Ierland, * het heilig toevluchtsoord der monniken, * zijt gij vertrokken * naar het dorre Vlaanderen, Heilige Bisschop Livinus. * Dit hebt gij bewerkt met de ploegschaar van uw ascese, * want zelfs als bisschop had gij de stille eenzaamheid lief. * Het ware Woord hebt gij gezaaid in de voren van uw liefde * en het land gedrenkt met uw heilig bloed. * Zo hebt gij hondervoudig vrucht gedragen * voor Christus, onze enige God, * tot Wie gij onophoudelijk bidt, ** dat wij ware vruchten van boete en bekering mogen dragen.