Nectarius van Egina en Pentopolis

Nectarius werd in 1846 uit arme ouders geboren te Thracië, het huidige Turkije. Vanaf zijn jeugd waren de liefde voor de Kerk en studiezin opvallende eigenschappen. Daarom spaarden de ouders tijd noch moeite om hun zoon in Constantinopel te laten studeren. Hij verdiende wat geld bij door bij een ver familielid als magazijnbediende te werken. Op de verpakking schreef hij teksten uit de Woestijnvaders. Zo koesterde hij de hoop enkele mensen toch met de Boodschap te kunnen bereiken.
Op 21-jarige leeftijd werd hij onderwijzer op het eiland Chios, waar zijn leven zich verdiepte. Zowat 9 jaar later werd hij monnik in het beroemde klooster Nea-Moni. Daar ontving hij die in de wereld ‘Anastasius’ heette, de monniksnaam ‘Lazarus’, later ‘Nectarius’. Zijn deemoed, gehoorzaamheid en zachtmoedigheid maakten hem erg geliefd in de kloostergemeenschap, waar hij als diaken diende. Financiële hulp van enkele weldoeners stelden hem in staat te Athene zijn theologische studies af te werken in 1885.
Hij werd in 1886 naar Alexandrië gezonden, waar hij priester werd gewijd. In 1889 werd hij Metropoliet van Pentapolis (Opper-Libië). Hij kreeg de opdracht te gaan prediken en als vertegenwoordiger van de Patriarch werd hij naar Caïro gezonden, waar hij al spoedig de gunst van het volk verwierf. Jaloersheid stak de kop op. Hij werd bij de Patriarch belasterd en beschuldigd en verloor in 1890 zijn bisschopstitel en zijn inkomen. Arm en berooid keerde hij naar Constantinopel terug.
Een jaar lang vocht hij tegen honger en onbegrip, tot hij in 1891 opnieuw een opdracht van prediker kreeg. Zijn innige vroomheid en grote welsprekendheid veroverden de harten van de toehoorders, waardoor hij in 1894 directeur werd van een school voor priesters te Athene. Hij bleef echter prediken en leidde het armoedige leven van een strenge monnik. Dit had bij vele jongeren een weldadige invloed. Als gevolg hiervan stichtte hij een klooster voor meisjes op het eiland Egina, waar hij zich later ook zou terugtrekken. Omwille van de bekaaide financiële toestand, verliep de bouw van het klooster niet zonder moeite en pleegde hijzelf roofbouw op zijn lichaam. Plots begonnen echter rond Nectarius wonderlijke dingen te gebeuren, waardoor hij, nog meer dan vroeger, een magneet werd voor mensen, die Gods Liefde en Waarheid zochten. Menslievend en medelijdend als hij was, verbood hij de monialen van zijn klooster een voorraad aan te leggen, maar hij verzocht hen alles uit te delen aan de behoeftigen.
In 1899 werd hij uitgenodigd zich kandidaat te stellen voor de Patriarchale Troon te Alexandrië. Toen hij echter merkte dat de lokale geestelijkheid een kandidaat uit eigen midden naar voren wilde schuiven, ging hij terug naar Athene: hij wil geen aanleiding geven tot strijd.
Het drukke en Godgewijde leven tastte zijn lichamelijke weerstand aan: Nectarius werd ziek en stierf in het ziekenhuis op 8 november 1920.
Zijn graf is een der meest bezochte bedevaartplaatsen van Griekenland. Hij werd in 1961 heilig verklaard en is de beschermheilige van zieken die in stervensnood verkeren.

Troparion t.1

Gelovigen, laat ons Nectarius, de Zoon van Silivrië, * de Beschermer van Egina, de Vriend van de deugd vereren, * die in deze laatste tijden gestraald heeft als de Vriend van Christus. * Hij doet velerlei genezingen opwellen voor hen die zingen met geloof: * “Ere zij Hem die u verheerlijkt heeft. * Ere zij Hem die door u wonderen werkt. * Ere zij Hem die door uw gebeden ** voor allen het heil bewerkt.”

Kondakion t.8

Laat ons in de blijdschap van ons hart de Ster der Orthodoxie bezingen, * die onlangs gestraald heeft. * Hij is de Stut van de nieuw opgerichte Kerk * en hij werd door de Alheilige Geest verheerlijkt. * Hij doet de onuitputtelijke genade der genezingen ** opwellen over allen die zingen: “Verheug u, Heilige Nectarius.”