Andronicus en Athanasia van Antiochië

Andronicus was een zilversmid te Antiochië. Gehuwd met Athanasia, werd hij vader van twee kinderen. Als zilversmid verdiende hij een goed inkomen, dat hij in drie gelijke delen verdeelde: een derde schonk hij aan de armen, een derde gaf hij als renteloos voorschot aan mensen die in tijdelijke, geldelijke nood verkeerden en een derde besteedde hij aan zijn huisgezin.

Gedurende 12 jaar leefde het gezin op een waarlijk Christelijke en vrome wijze. De plotselinge dood van beide kinderen bracht echter een ommekeer. Andronicus ging nog met weinig vreugde naar zijn werk, terwijl Athanasia zich ontroostbaar vastklampte aan het graf van hun kinderen in de Julianus-kerk. Zij koesterde de hoop daar snel te sterven om spoedig bij haar kinderen te zijn.

Julianus verscheen haar en vermaande haar de kinderen in hun ontslapen de rust te gunnen, want “zoals hongerigen verlangen naar voedsel, zo verlangen ook zij met geheel hun ziel Christus te ontmoeten.” Overtuigd van de vreugde bij haar ontslapen kinderen, keerde Athanasia terug naar Andronicus en smeekte hem om samen de wereld de rug toe te keren en zich in een klooster voor te bereiden op de hereniging met hun kinderen. Andronicus, voor wie het leven ook alle kleur verloren had, stemde toe.

Zij stelden hun dienaren schadeloos, lieten de zaak over aan een wettige erfgenaam, trokken weg uit hun land en begaven zich naar Jeruzalem. Nadat zij daar de Heilige Plaatsen hadden bezocht, gingen zij verder naar de Sketis-woestijn, waar ze de beroemde abba Daniël om raad vroegen. Andronicus werd naar het Pachomius-klooster te Tabenna gestuurd. Athanasia liet hij de haren afknippen en een monnikspij aantrekken. Als monnik en kluizenaar Athanasius werd zij naar een klooster in de Sketis gestuurd, waar de monniken enkel op zondag elkaar ontmoetten voor het vieren van de Goddelijke Liturgie.

Vele jaren later kwam bij hen, elk afzonderlijk, de wens op om nogmaals het Heilig Land te bezoeken. Ze ontmoetten elkaar op weg naar Jeruzalem, maar Andronicus herkende in de oude en vervallen monnik Athanasius zijn ooit stralende echtnegote Athanasia. Het verhaal vertelt: “Zij baden samen, vastten samen en bezochten samen Het Heilig Graf. Ze ontvingen samen de Heilige Mysteriën. En toen ze, op hun terugreis, opnieuw bij dezelfde tweesprong kwamen, vroeg Andronicus Athanasius hem te vergezellen en bij hem te komen wonen, want hij kon de eenzaamheid niet verdragen.”

Zo leefden zij nog velen jaren samen en vonden troost in elkanders aanwezigheid. Pas bij de dood van Athanasius vonden de monniken onder haar kussen een briefje, waarin geschreven stond dat zij de vrouw was van Andronicus. Vele kluizenaars en monniken kwamen, bij het vernemen van dit nieuws, uit de verste hoeken om Athanasia als een heilige naar haar laatste rustplaats te begeleiden. Toen korte tijd later Andronicus stierf, werd hij bij zijn beminde Athanasia begraven.