Laurentius van Rome

Toen Paus Sixtus II, de Bisschop van Rome, tijdens de regering van Keizer Valerianus, naar het executieveld gebracht werd om er onthoofd te worden, riep Laurentius, zijn diaken, hem wenend toe: “Waarom verlaat gij mij, heilige vader? Gij behoort toch niet het offer op te dragen zonder uw diaken?” De paus antwoordde hem: “Over 3 dagen zult gij mij volgen, mijn zoon.” Laurentius, schatbewaarder van de kerk, diende, op keizerlijk bevel, ook het bezit van de kerk in te leveren. Hij vroeg een dag tijd om alles bijeen te brengen. ’s Morgens verscheen hij opnieuw voor het gerechtshof, in het gezelschap van vele armen, kreupelen en blinden, die hij ’s nachts in de armste wijken van de stad had opgezocht en aan wie hij alle bezit van de kerk had geschonken. Hij sprak de rechter aan en zei: “Ziehier, de schatten van de kerk.” Onmiddellijk werd hij tot een gruwelijke marteldood veroordeeld. Vastgebonden op een rooster, werd hij levend geroosterd boven een klein vuur. Hij uitte geen enkele klacht. Integendeel, zijn gelaat straalde als dat van een engel, in innerlijke vreugde. Spottend zei hij tot zijn beulen: “Keer mij maar om, deze zijde is reeds gaar.” Hij stierf op 10 augustus 258 en werd begraven in de zandgroeve aan de Via Tiburtia, op het goed van de weduwe Cyriaca. Hippolytus, zijn bewaker, die door Laurentius’ moed tot bekering was gekomen, stierf met hem en werd ook met hem op dezelfde plek begraven. Een acte uit het jaar 258 heeft een gedetailleerd relaas van Laurentius’ marteldood.

Kondakion t.2

Het goddelijk vuur dat brandde in uw hart, * heeft het vuur der aardse gevoelens tot as verbrand. * Gij zijt de standvastigheid der lijdenden, * Goddragende Martelaar Laurentius. * Tijdens de marteling hebt gij vol geloof geroepen: ** “Niets kan mij scheiden van Christus’ liefde.”