Emilianos van Dorostolon

Tijdens de regering van Keizer Julianus de Afvallige leefde er in Dorostolon, een dorp in Thracië, een jongeman Emilianus. Hij was een bediende bij de bestuurder van het dorp. Toen de afvallige keizer zijn vervolging van de Christenen in het Romeinse Rijk begon en vele gelovigen met het zwaard of door het vuur vermoordde, zond hij zijn afgevaardigde ook naar Dorostolon, waar –tot zijn vreugde- geen enkele Christen werd aangetroffen. Daarom hield hij voor alle inwoners een groot feest, waarop hij aan de afgoden liet offeren. Het feest duurde één dag en één nacht. Die nacht ging Emilianus naar de temples, de marktpleinen en de straten van de stad om er alle afgodsbeelden met een hamer kapot te slaan. Vanzelfsprekend was er de volgende dag onrust en paniek in het dorp: iedereen zocht naar de schuldige van deze vernieling. Toen een onschuldigen landbouwer langs de tempel kwam, werd hij ervan beschuldigd de vernieling te hebben aangericht, waarop Emilianus bij zichzelf overlegde: “Als ik mijn werken verborgen hou, welke zegen zal dus rusten op wat ik heb verwezenlijkt? Zal ik door God niet worden beschouwd als de moordenaar van deze onschuldige man?” Onmiddellijk stapte hij naar de keizerlijke gezant en bekende alles. Gevraagd naar de motieven van zijn da den, antwoordde Emilianus: “God en mijn eigen ziel hebben mij tot het vernietigen van deze levenloze beelden, die gij ‘goden’ noemt, te vernietigen.” Hierop werd Emilianus geslagen en op vele andere gruwelijke wijzen gemarteld. Tenslotte werd hij levend begraven op 18 juli 362.

Kondakion t.3

Ontvlamd door goddelijke ijver * had gij geen angst voor Gods mededienaar, het vuur. * Gij hebt de brandstapel vrijwillig bestegen, * die u koel scheen naast de brand van Gods toorn. * Roemrijke Martelaar Emilianus, * bid voor ons tot Christus God ** om de grote genade.