Interview Archimandriet Thomas - vragen:

1-	Vader Thomas, wilt u ons wat vertellen over deze stichting en de evolutie van het Monasterium? Wij hebben...
2-	Waarom Pervijze? Omdat ik...
3-	Hoe verhoudt u zich tot uw buren, uw omgeving en de plaatselijke kerken? In het begin...
4-	Kunt u kort uw eigen geestelijke weg beschrijven? Ofschoon deze vraag...
5-	Waarom koos u het monastieke leven en niet een leven als priester, met of zonder professionele activiteiten? Ik ben een mens uit...
6-	Welke zijn de Monastieke Regels die u volgt? De Monastieke Regels die...
7-	De Monastieke Regel hier bij jullie lijkt streng. Dat moet moeilijk zijn voor de jonge monniken? Eerst moet ik u zeggen...
8-	Hebt u bij het begin moeilijkheden of hardheid ervaren, of zelfs ontmoediging? Ik denk dat...
9-	Denkt u dat alle monasteria Levensregels zoals de uwe zouden moeten hebben? Een goede higoumen...
10-	U hebt ongetwijfeld een ambitie, een ideaal Welk? Mijn ambitie is...
11-	Vertel ons wat over uw Parochie? De Parochie bestond...
12-	Kunt u ons ook spreken over Uw visie betreffende de catechese van volwassenen en van kinderen? Het meest belangrijke...
13-	Wat hoopt u voor de wereld van vandaag? Het grote verlangen...
14-	Christus zei tot de Apostelen: "Ik ben met u " en telkens u liturgie viert komt Christus tegenwoordig in de werel, het is dus niet nog te komen. Waarom dan "MARANATHA"? In de Heilige Liturgie...
15-	Er bestaat een gevaar voor het Monnikendom, nl. het verwerpen van de wereld, het apocalyptische idee dat God komt om te straffen, om de corrupte wereld te doen branden? Ik heb helemaal niet...
16-	Christus vraagt ons om mee te werken, om meer actief te zijn; het Christendom mag geen toevluchtsoord of veilige haven worden. Is het Oosterse monnikendom niet bekoord geweest door een Esseense geest die de wereld verwierp ? De mens die dit niet...
17-	Welke zijn de positieve en negatieve punten in de wereld van vandaag volgens u ? Ik ga u antwoorden met...
18-	Wat zou uw boodschap zijn aan de mensen die " een leven als iedereen " leiden ? De grote boodschap die...

Vertaling Zuster Noëmi.

 

Vader Thomas, wilt u ons wat vertellen over deze stichting en de evolutie van het Monasterium?

Wij hebben voor de eerste maal gecelebreerd op het feest van de Geboorte van Christus in 1976. Ik was natuurlijk heel alleen; ik kwam van Nederland van bij onze Aartsbisschop Jacques de La Haye (uit Den Haag) die mij zijn zegen gegeven had om terug naar België te komen. En het is ook met de zegen van Monseigneur Basile (Krivocheine) dat ik hier heb mogen beginnen. Met de hulp van enkele mensen die interesse hadden voor de Orthodoxe leer, konden wij het gebouw kopen dat zich in een betreurenswaardige toestand bevond. Weet u, het stond sinds meer dan 15 jaar leeg; er woonde niemand en de koeien zochten een schuilplaats in het pand. Er waren praktisch geen vensters meer, geen vloer, alles was kapot, en dank zij dit alles konden wij het kopen. We hebben langzaamaan het huis terug opgebouwd en de kleine kerk opgetrokken. Vooral aan dit kerkje besteedden we al onze aandacht. Er was iemand die Ikonen kon schilderen en we begonnen onze liturgische diensten, in de Kerstnacht, zonder verwarming, met een Ikoon van de Heer en van de Moeder Gods. In het huis was er een tafel, twee stoelen en een bed om te slapen; ik had lakens van het leger, lakens die zij weggegooid hadden. Maar langzaamaan kreeg alles een gelaat en de mensen uit de omgeving kwamen naar de gebedsdiensten. Ik heb hier 5 jaar alleen geleefd, en dan is Vader Johan gekomen; dat veranderde veel want nu hadden we vier handen in plaats van twee. Nadien kwamen de derde, de vierde; de vijfde is weer vertrokken want het leven hier was te hard voor hem. Op dit ogenblik is er een postulant uit Nederland die in het Monasterium zou willen intreden.

Waarom Pervijze?

Omdat ik een Monasterium in een kalme omgeving wou, in de natuur en niet in de stad. Het is moeilijk een inwendig leven te leiden temidden van huizen en mensen, want om te verinnerlijken heb je ruimte en kalmte nodig, en natuur om je heen.

Hoe verhoudt u zich tot uw buren, uw omgeving en de plaatselijke kerken?

In het begin bekeken de mensen uit de buurt mij als een waar fenomeen! Een heel speciale monnik, vooral daar ik niet katholiek was, en dat ik lang haar en een baard had (in die tijd was dat nog zeer speciaal, vandaag niet meer). Men catalogeerde mij in een eerder spectaculaire minderheid, maar beetje bij beetje gewoonden ze zich eraan mij te zien en ze konden vooral vaststellen dat wat we hier deden oprecht was en dat we heel regelmatig onze gebedsdiensten hielden. Vandaag de dag komen meer en meer mensen gebed vragen aan de gemeenschap. Zij komen ook hun overschot wortelen brengen, of andere groenten die ze hebben, om ons te helpen. Wat betreft de officiële geestelijkheid van de plaatselijke kerken, is er haast geen contact. Er komen wel enkele priesters, maar anderen gaan nog met wantrouwen voorbij en proberen soms met weinig correcte middelen aan de mensen te zeggen dat ze hier beter niet komen.

Kunt u kort uw eigen geestelijke weg beschrijven?

Ofschoon deze vraag een heel persoonlijk terrein raakt, wil ik toch even kort antwoorden. Sinds altijd heb ik de roep van de Heer in mijn hart gevoeld, op de een of andere manier. Ik wist dat Hij heel mezelfwou, zelfs al probeerde ik hieraan te ontsnappen. Telkens wanneer ik mij er niet aan verwachtte was Hij daar. Het probleem was dat ik in de Katholieke Kerk waarin ik geboren ben, niet mijn weg vond. Aan de andere kant verloor ik een vriend in een ongeluk, wat al mijn ideeën over God en over de godsdienst danig ondersteboven gegooid heeft. Ik begon te twijfelen over sommige punten van de klassieke theologie en trachtte te praten met een Abt, met de jezuïeten, met de theologen van het seminarie. ...Zij gaven mij niet de goeie antwoorden. Ze zeiden mij dat het Gods wil was en dat ik het zondermeer moest aanvaarden. Ik vervolgde mijn zoektocht en ging te rade bij de Protestanten en daarna bij de Joden. Daar heeft de Groot-Rabbijn Dreyfus van Brussel mijn hart beginnen openen. Hij is niet afgekomen met theologische argumenten, maar hij zei me heel eenvoudig :"Broertje, ik ben de enige van mijn familie die in leven is gebleven, ze zijn allemaal gestorven in de concentratiekampen, en toch geloof ik dat de Heer de "God van de Levenden" is. En toen nam hij zijn gebedssjaal en begon voor mijn vriend de gebeden voor de overledenen te zingen. Op dat ogenblik opende mijn hart zich weer en tegelijk ook de weg naar God. Dat wou niet zeggen dat ik Jood wilde worden, maar ik ben hem ontzettend dankbaar want het is hij die mijn hart geopend heeft en die aan Aartsbisschop Jacques (de La Haye) (van Den Haag) de mogelijkheid gegeven heeft verder te gaan en mij een persoonlijk woord te geven dat bentwoordde aan wat mijn hart verwachtte en nodig had. De aartsbisschop heeft mij de Weg naar Christus getoond, en zo ben ik Orthodox geworden.

Waarom koos u het monastieke leven en niet een leven als priester, met of zonder professionele activiteiten?

Ik ben een mens uit één stuk en ik probeer tot het uiterste te gaan. Ik geloof dat wanneer men het leven met Christus begint met heel zijn hart, men werkelijk door God zelf op de monastieke weg getrokken wordt. Dit wil niet zeggen dat de anderen niet ernstig of minder ernstig zijn, maar ik denk dat het totaal aan God gegeven leven het monastieke leven is. Men is Hem nader bij, het hart is minder verdeeld. De priesters in de wereld hebben diverse bezigheden, en hebben dus problemen en moeten soms keuzes maken tussen verschillende dingen. Een monnik kan (maar doet het niet altijd) de directe weg naar God kiezen.

Welke zijn de Monastieke Regels die u volgt?

De Monastieke Regels die in het klooster gevolgd worden zijn die van de Heilige Basilius, maar andere monasteria volgen die van Sint-Benedictus. Hier refereren wij ons tot de H. Basilius alsook tot de commentaren van de H. Theodore de Studiet.

De Monastieke Regel hier bij jullie lijkt streng. Dat moet moeilijk zijn voor de jonge monniken?

Eerst moet ik u zeggen dat dat niet helemaal waar is; de Regel is strikt maar we doen niet altijd wat de Regel zegt. Naar mijn mening moet de Vader Higoumen zien wat de broeders kunnen dragen, hen zo veel als mogelijk is vragen, zonder echter boven hun krachten te gaan. Ik tracht voor elk de Regel aan te passen aan zijn eigen persoonlijkheid, en dus probeer ik in 't algemeen de generale regels van de Kerk toe te passen zonder de persoonlijkheid van de monnik te breken.

Hebt u bij het begin moeilijkheden of hardheid ervaren, of zelfs ontmoediging?

Ik denk dat het voor iedere jonge man of vrouw die alleen gaat leven en het ouderlijk nest verlaat, altijd erg moeilijk is. Dat is ook zo voor het huwelijk, of wanneer men zich inzet voor de anderen, in het beroepsleven, in de Derde Wereld Er zijn ogenblikken dat men zich afvraagt waar men mee bezig is. Of het werkelijk nuttig is ? Ik denk dat iedereen door zulke momenten heen moet. Persoonlijk moet ik zeggen dat ik grote moeilijkheden heb gehad in het klooster, overgaande van een monastiek leven in de Katholieke Kerk tot een monastiek leven in de Orthodoxe Kerk. Het was helemaal anders, mijn geestelijke leider was erg veeleisend en ik maakte moeilijke momenten mee. Op een bepaald ogenblik had ik werkelijk zin om het klooster en het monastieke leven achter te laten, maar dank zij een mirakel ben ik daarvan gespaard gebleven. Toen ik op een ogenblik van ontmoediging aan 't bidden was in de Kerk van Den Haag, wenend voor de Ikoon van de Heer en Hem zeggend dat ik het niet meer zou uithouden, hoorde ik in de sacristie een rinkelend klokje en telkens ik in het lokaal binnenging hoorde ik , niets meer. Ik wist niet dat het "mandya" van aartsbisschop Jacques van Den Haag ook dat was van aartsbisschop Jean (Maximovitch) van Shangaï. Ik werd zenuwachtig en op een gegeven ogenblik ben ik aan aartsbisschop Jacques gaan zeggen dat ik dat klokje hoorde en vroeg hem heel geënerveerd wat dat te betekenen had. ..Hij antwoordde me dat "Aartsbisschop Jean me iets wou zeggen". En hij voegde erbij :"Ga nu binnen in het Heiligdom en bid voor het altaar". Ik probeerde binnen te gaan in het heiligdom maar lukte daar niet in, alsof iets me tegenhield telkens ik de deuren voorbij wou gaan. Dat bleef zo doorgaan tot op het ogenblik dat ik mij richtte tot aartsbisschop Jean (Maximovitch) en zei :"Luister Monseigneur, ik zal blijven in het Monasterium." Op dat ogenblik kon ik binnengaan in het Heiligdom. Ik moet zeggen dat mijn monniksleven gered geweest is door een wonder.

Denkt u dat alle monasteria Levensregels zoals de uwe zouden moeten hebben?

Een goede higoumen zal deze vraag nutteloos vinden. In elk klooster, elk land, elk volk, moeten er nodige veranderingen en aanpassingen gebeuren. Daarover moet men geen problemen maken. Wat belangrijk is, is zichzelf als offergave aan de Heer aan te bieden; de vorm is niet zo belangrijk.

U hebt ongetwijfeld een ambitie, een ideaal Welk?

Mijn ambitie is de genade te verkrijgen in de hemel te komen. Mijn ideaal: het monastieke leven daadwerkelijk in Vlaanderen te mogen inplanten, met een uitbreiding van dit Monasterium, en mijn droom -als het God belieft- te mogen realiseren, nl. een klooster te stichten in Mexico.

Vertel ons wat over uw Parochie?

De Parochie bestond om zo te zeggen al voor het Monasterium. De mensen woonden de liturgische diensten bij en hielpen bij de bouw van de kerk en van het klooster. Ik ben hen veel verschuldigd. Het is ook aan de milde giften van de parochianen te danken, alsook aan het werk van hun handen, dat de nieuwe kerk gebouwd kon worden. Ik denk dat een Monasterium in het Westen open moet zijn voor de mensen die God zoeken en dat de parochiedienst een plicht is voor ons, in die zin dat we als klooster bidden voor de mensen, hen helpen door te luisteren en raad te geven, en wij ontvangen hen dus met veel liefde bij de dagelijkse gebedsdiensten. Velen onder hen zijn ziek en moe. Hier geeft God hen rust, hulp en genezing. Zij zien en stellen vast dat God leeft.

Kunt u ons ook spreken over Uw visie betreffende de catechese van volwassenen en van kinderen?

Het meest belangrijke is de kennis van de Heilige Schrift en vooral van het Evangelie. Geen cerebrale kennis maar een kennen dat het hart raakt. De mensen moeten telkens ze de Heilige Schrift openen een rechtstreekse ontmoeting hebben met hun Meester en Heer. Het is nodig dat ze voelen dat God hun vriend is. Slechts daarna kan men "de grote theologie" aanvatten. Men moet vooral vermijden dat de mensen denken dat het ideeëngoed van het Evangelie "ouderwets" is en voorbijgestreefd door een zogezegde grotere en diepere kennis. De "theologische wetenschap" mag geen mist creëren rond het Evangelie. Eender welke soort catechese moet verlichten en niet verduisteren. Vergeten we ook niet het belang van de Kerkofficies voor de catechese ! Het is slechts door te bidden dat de mens de Waarheid leert kennen. In het gebed wordt de mens "doxologie" (lof- verheerlijking). God dank zeggen en het berouw in zich binnenlaten is voor de mens het zekerste middel om God en zichzelf te kennen, welk het doel is van elke catechese.

Wat hoopt u voor de wereld van vandaag?

Het grote verlangen van een goede christen is "MARANATHA". "Kom Heer, kom" maakt een einde aan al dat menselijke verval. Ik denk dat dit mijn vurige hoop en gebed is. Ik hoop dat de Heer niet langer zal wachten om zijn Koninkrijk te beginnen.

Christus zei tot de Apostelen: "Ik ben met u " en telkens u liturgie viert komt Christus tegenwoordig in de werel, het is dus niet nog te komen. Waarom dan "MARANATHA"?

In de Heilige Liturgie zeggen we dat het Koninkrijk Gods reeds begonnen is. Hij is niet alleen onder is, wij kunnen hem zelfs nuttigen, Hij is in ons. Maar wij bidden ook elke dag het gebed dat de Heer ons geleerd heeft : "Onze Vader. ..uw Rijk kome ...", dit wil zeggen dat zelfs indien wij Kerk vormen en de Heilige Liturgie vieren, Gods Rijk nog niet definitief gekomen is. "MARANATHA, KOM HEER." Dit betekent dat ik bid opdat Gods Rijk definitief moge komen, dat er geen haat of onrecht, honger en geweld, mishandelingen, prostitutie, enz. meer zouden zijn. Wanneer wij een arme zien die uitgebuit wordt door een rijke, dan kunnen wij niet zeggen dat het Rijk van de Heer er is; dat is het rijk van de Satan. Er staat ook geschreven in het Evangelie dat de prins van de duisternis heer is van de wereld. We moeten altijd opletten voor uitersten: wanneer we bidden dat Gods Rijk definitief moge komen op aarde, dan wil dat niet zeggen dat we de mensen in de wereld verwerpen! We verwerpen de 'werken van het vlees' om heelons wezen te openen voor de werken van de Geest.

Er bestaat een gevaar voor het Monnikendom, nl. het verwerpen van de wereld, het apocalyptische idee dat God komt om te straffen, om de corrupte wereld te doen branden?

Ik heb helemaal niet gesproken van straffen. Wanneer ik zeg dat "de Heer komt", dan spreek ik niet van straffen. Laat ons zeggen dat het een overvloed van liefde is die mij doet vragen dat deze wereld een einde kent. Wanneer we eens ernstig naar de wereld kijken (maar misschien zien de mensen in de wereld het anders) is er zo veellijden, lijden dat mensen anderen aandoen, en ook hiervoor is het om zo te zeggen nodig dat de Heer er een einde komt aan brengen. Het is helemaal geen verwerpen en ook geen misprijzen van de wereld, maar het is juist omdat we zoveel medelijden hebben met de mensen die leven in armoede, in miserie, in lijden, in psychologisch leed, en er niet uit geraken, dat wij om de komst van de Heer vragen.

Christus vraagt ons om mee te werken, om meer actief te zijn; het Christendom mag geen toevluchtsoord of veilige haven worden. Is het Oosterse monnikendom niet bekoord geweest door een Esseense geest die de wereld verwierp ?

De mens die dit niet doet, die zich niet verzet tegen de wereld van slechte instincten in zijn hart, wil niet begrijpen en handelen zoals het Evangelie. Natuurlijk zijn er tijdens sommige periodes van de geschiedenis tendensen geweest om de wereld te verwerpen in negatieve zin, maar dat heeft niet belet dat er ook heel goede dingen waren. De Vaders van het monastieke leven verwierpen niet de wereld maar het vlees. Kijken we even naar het leven van de H. Antonius de Grote en van enkele anderen ( de H. Johannes Chrysostomos, de H. Basilius van Cesarea, ...) : zij zijn de dokters, de geneesheren van de wereld geworden. Meer recent ook aartsbisschop Jean, man van gebed en van ascese, een man die hield van allen en wonderen bewerkte voor allen, ofze nu orthodox, katholiek, Jood... waren. Het monastieke, leven is een strijd zonder rustpauze, niet alleen voor onszelf maar voor de hele wereld. Wij vergeten in de wereld dat de Kerkvaders geschreven hebben "dat het lijden en het ascetische gebed van de monniken de steun van de wereld zijn". Iemand die naar het klooster gaat uit verachting voor de wereld en die in die houding volhardt zal nooit een goede monnik zijn. Men gaat naar het klooster omwille van de liefde Gods en doorheen die liefde voor God bemint men gans de wereld. Dikwijls voelen monniken veel meer het lijden van de wereld aan dan iemand die in de wereld leeft.

Welke zijn de positieve en negatieve punten in de wereld van vandaag volgens u ?

Ik ga u antwoorden met de woorden van de Heer aan iemand die hem vroeg te beslissen in een erfeniskwestie :"Man, wie heeft mij over u tot rechter of bemiddelaar aangesteld ?" (Lucas 12,14). Ik ben geen rechter. Ik ben hier om de mensen te helpen, om hen de weg naar God te tonen, om voor hen te bidden, hen van sommige ziektes te genezen, maar ik ben niet hier om te oordelen.

Wat zou uw boodschap zijn aan de mensen die "een leven als iedereen" leiden ?

De grote boodschap die Christus ons gegeven heeft :"Kindertjes, hebt elkander lief'. Ik denk dat dit antwoord van de Heer alles bevat.

Daarom : "Mijn geliefden, stopt deze onzinnige koers naar wellust Hou ermee op u zo gemakkelijk te laten beïitvloeden door alles wat men u aanbiedt om uw verlangens te bevredigen. Stop ermee als kinderen te spelen in de dodendans van het egoïsme. Hou op het marionnettenmasker te dragen in het duivels carnaval Keer terug tot de bron van uw leven die Christus is, Hij die gek van liefde is voor u. Keer terug en laaft u aan de eenvoud van het Geloof. Keer terug en omhelst elkander, want er is maar één oplossing :"Kindertjes, bemint elkander.