Sebastianus van Karaganda

Sebastianus was een monnik van Optina en van Karaganda en een belijder van het Geloof tijdens de 20ste eeuw.

Als kind wilde hij zijn broer volgen naar het Optina Klooster. Omdat hij van dieren hield, werd hij eerst herder, waardoor hij veel tijd kon doorbrengen met lezen en bidden. Hij studeerde en las veel. Later trok hij naar Optina, waar hij leerling en celdienaar werd van Vader Jozef, nadien van Vader Nektary. Door het in de onmiddellijke omgeving te vertoeven van deze Vaders, kon hij zijn geestelijke gaven ontwikkelen, die hij bij zijn geboorte had ontvangen, en verwierf hij ook andere, zoals zachtmoedigheid, het vurig gebed, het medelijden, het onderscheidingsvermogen en het kunnen schouwen in de toekomst. Hij werd hierodiaken gewijd. Toen het klooster in het jaar 1923 onder dwang gesloten werd, volgde hij zijn geestelijke vader Nektary tot aan zijn dood in 1928. Hij had gedurende 14 jaar door zijn dagelijkse omgang met de Vaders van Optina zijn leven in ascese ontwikkeld en verdiept en hij realiseerde de naastenliefde onder de meest uiteenlopende vormen. Als hieromonnik diende hij, na de dood van Vader Nektary, als priester gedurende 5 jaar in de provincie Tambov en bleef hij zijn geestelijke kinderen met raad en daad bijstaan.

In het jaar 1933 werd hij een belijder van het Geloof. Hij werd gearresteerd door de staatspolitie en, tijdens de zomer van dat zelfde jaar, naar een werkkamp gestuurd. In 1934 werd hij overgeplaatst naar Karaganda (Kazakstan), waar hij mishandeld en gefolterd werd, daar verbleef hij tot aan de vooravond van Hemelvaartsdag 1939. Een aantal geestelijke kinderen, in het bijzonder enkele monialen van Sjamordino, was hem in ballingschap gevolgd om hem te bemoedigen. Bij zijn vrijlating ontfermden zij zich over hem. De monialen waren de bezielende kracht van een kleine gemeenschap van geestelijke kinderen, die in de wereld toch het monastieke leven wilden leiden. Vader Seabastianus droeg, in het geheim en zo vaak als mogelijk, de Heilige Mysteriën op, in de huizen van de gelovigen.

In 1955 kreeg hij, na vele petities, toestemming om opnieuw in een kerk te celebreren.Hij veranderde zijn leefwijze niet en ging door met het helpen van zijn geestelijke kinderen en liefdevol aan de noden van de gelovigen tegemoet te komen. Hij kende het geluk drie leerlingen tot priester gewijd te zien worden.

In 1955 kreeg hij, na vele petities, toestemming om opnieuw in een kerk te celebreren.Hij veranderde zijn leefwijze niet en ging door met het helpen van zijn geestelijke kinderen en liefdevol aan de noden van de gelovigen tegemoet te komen. Hij kende het geluk drie leerlingen tot priester gewijd te zien worden.